شهرام شاهرخ تاش

شهرام شاهرخ تاش، شاعری که در دل تاریخ ادبیات معاصر ایران جایگاه ویژه‌ای دارد، در آرامش خاک آرام گرفت. او نه تنها یک شاعر، بلکه نمادی از نسل شاعران و نویسندگانی بود که در دنیای پر از چالش و تنهایی زندگی کردند.

شهرام شاهرختاش، با وجود اینکه در زمان حیاتش شاید در غبار فراموشی قرار داشت، اما نامش در آینده زنده خواهد ماند و نسل‌های بعدی از آثارش بهره‌مند خواهند شد. این نکته، امیدی است برای همه‌ی شاعران و نویسندگانی که در سایه‌ی فراموشی زندگی می‌کنند.

علی قنبری، شاعر، در سخنانش به زندگی و مرگ شهرام شاهرختاش اشاره کرد و گفت: «شهرام شاهرختاش، شاعری از نسل سرفه‌ها و سیگارهای بی‌انتها، مُرد. نه ناگهانی، نه باشکوه، آهسته تمام شد، مثل شعری که هیچ‌وقت چاپ نشد.» این توصیف، به خوبی نشان‌دهنده‌ی وضعیت شاعران و نویسندگانی است که در تنهایی و بی‌توجهی زندگی می‌کنند. قنبری همچنین به تلاش دوستانش برای یافتن مکانی مناسب برای خاکسپاری او اشاره کرد و به این نکته پرداخت که گاهی اوقات، شهرت و اعتبار یک شاعر نمی‌تواند به او کمک کند تا در زمان مرگش مورد احترام قرار گیرد.

در این مراسم، پیام‌هایی از دوستان و نزدیکان شهرام شاهرختاش خوانده شد که هر کدام به نوعی به یادآوری شخصیت و آثار او پرداختند. اسماعیل نوری علا، یکی از دوستان قدیمی او، در پیامی به یادآوری دوستی‌های قدیمی و تأثیرات شهرام بر زندگی‌اش پرداخت. او به یادآوری روزهایی پرداخت که شهرام در تنهایی و دور از جامعه زندگی می‌کرد و به شعر و ادبیات عشق می‌ورزید.

شهرام شاهرختاش، با آثارش که شامل مجموعه‌های شعری چون «خواب‌های فلزی» و «شهر دشوار حنجره‌ها» است، به عنوان یکی از شاعران برجسته‌ی معاصر شناخته می‌شود. او در طول زندگی‌اش، با وجود چالش‌ها و مشکلات، همواره به نوشتن و خلق آثار ادبی ادامه داد و به نوعی نماینده‌ی نسل خود بود. او در سال 1327 به دنیا آمد و در 23 اردیبهشت 1404 به دلیل نارسایی تنفسی درگذشت.

شهرام شاهرختاش، با زندگی و آثارش، یادآور این است که شاعران و نویسندگان، با وجود چالش‌ها و مشکلات، همواره باید مورد احترام و توجه قرار گیرند. او با آثارش، نه تنها در دل ادبیات ایران بلکه در دل تاریخ فرهنگی این سرزمین جاودانه خواهد ماند.