زندگینامه

منوچهر همایون‌پور از ترانه‌خوانان ایرانی ست. وی در 11 خرداد 1303 در بروجرد دیده به جهان گشود. ترانه در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد با شعری از حسین پژمان بختیاری از آثار اوست. وی در سنین نوجوانی به تهران آمد و ضمن اشتغال در ادارات دولتی، خوانندگی را به عنوان کاری ذوقی و هنری انتخاب کرد و ادامه داد. ایشان ضمن بهره‌گیری از شیوه آوازی چهره‌های نامی موسیقی آوازی ایران چون ادیب خوانساری و تاج اصفهانی، نزد کسانی چون ابوالحسن صبا و حسین یاحقی و غلامحسین بنان نیز آموزش دید؛ این همنشینی‌ها تا به جایی پیش رفت که حسین یاحقی، یکی از مشهورترین آثار خود را که "جوانی" نام داشت و در مایه افشاری ساخته شده بود، به همایون پور جوان داد تا آن را اجرا کند. این تصنیف در سال ۱۳۲۷ توسط همایون پور خوانده و به طور مستقیم از رادیو پخش شد. همکاری او با حسین یاحقی و خواهرزاده شهیر او پرویز یاحقی تا اواخر دهه ۳۰ شمسی نیز ادامه یافت که منجر به خلق آثاری به یاد ماندنی در موسیقی ایران شد؛ "نوای چوپان"، "در کنج دلم" و چند تصنیف دیگر حاصل این همکاری مشترک بود. بعدها این تصانیف از سوی برخی از خوانندگان بازخوانی شد. عمده آثار او در سال‌های قبل از ۱۳۳۲ خوانده شد که به دلیل نبود امکانات ضبط اثری از آنها باقی نمانده است. یکی دو اثر باقی‌مانده وی نیز چند سال قبل از سوی انتشارات ماهور در مجموعه‌ای منتشر شد که اعتزاض وی را نیز به دنبال داشت. از قرار مجموعه‌ای از خاطرات این چهره موسیقی آوازی نیز تدوین شده است که هنوز از انتشار آن خبری نیست متأسفانه اکثر آثار قابل اعتنای این ردیف دان و آوازخوان نامی در سال‌های انتهایی دهه ۲۰ و ابتدایی دهه ۳۰ از رادیو پخش شد که به دلیل نبود دستگاه ضبط از آنها اثری به جا نمانده است. ایشان بر ادبیات فارسی نیز مسلط بود و از چهره‌های ثابت محافل معروف ادبی، به خصوص ادبیات و شعر کهن به شمار می‌رفت که نمود بیرونی آن را می‌توان در تسلط بی چون و چرای وی بر شعر، در آثار آوازی اش مشاهده کرد. ایشان صبح دوشنبه ۷ فروردین در بیمارستان مهراد چشم از جهان فروبست. پیکر وی ساعت ۹ صبح سه شنبه ۸ فروردین، از مقابل بیمارستان مهراد به سمت قطعه هنرمندان بهشت زهرا تشییع شد. روحش شاد و یادش گرامی باد.