توران شهریاری

توران شهریاری (بهرامی) (زادهٔ ۱۳ آبان ۱۳۱۰ در کرمان – درگذشتهٔ ۳۰ خرداد ۱۴۰۳) شاعر برجستهٔ زرتشتی ایرانی بود. شهرت او به خاطر اشعار ملی‌گرایانه‌اش است که با استحکام و کمال خاصی سروده شده‌اند. او از بنیان‌گذاران اتحادیه زنان حقوقدان ایرانی و نخستین زن از اقلیت‌های دینی بود که به هیئت مدیرهٔ کانون وکلای دادگستری ایران پیوست.

زندگی
توران شهریاری در یک خانوادهٔ زرتشتی در کرمان به دنیا آمد. پدرش، شهریارمیرزا، بازرگانی معتبر بود و پدربزرگش، میرزا بهرام، از نیکوکاران شناخته شدهٔ کرمان بود که به مستمندان کمک می‌کرد.

تحصیلات
او تحصیلات ابتدایی را در «دبستان شهریاری کرمان» و متوسطه را در «دبیرستان دخترانه بهمنیار» گذراند و سپس به تهران رفت. او در سال ۱۳۳۴ از دانشکده حقوق دانشگاه تهران فارغ‌التحصیل شد و در سال ۱۳۴۲ پروانه وکالت خود را دریافت کرد. او همچنین فوق لیسانس خود را از دانشگاه ملی (شهید بهشتی) گرفت.

فعالیت‌های اجتماعی و ادبی
شهریاری از سال ۱۳۳۲ به نویسندگی و سرودن شعر پرداخت و در فعالیت‌های اجتماعی و فرهنگی شرکت داشت. او در چند دوره به عضویت انجمن زرتشتیان تهران و هیئت مدیرهٔ انجمن زنان زرتشتی درآمد. در سال ۱۳۴۲، او اتحادیه زنان حقوقدان ایرانی را تأسیس کرد و در سال ۱۳۸۴ به عنوان یکی از اعضای هیئت مدیرهٔ کانون وکلای دادگستری ایران انتخاب شد.

مضامین اشعار
اشعار او بیشتر دارای مضامین اخلاقی، فرهنگی و ملی هستند و به زبان ساده و روان سروده شده‌اند. دکتر باستانی پاریزی دربارهٔ اشعار او می‌نویسد که شعرهای شهریاری حاوی مسائل اجتماعی و ادبیات گذشته ایران است و او یکی از شاعران توانای معاصر با سبک خاص خود است.

آثار
اولین اثر او، «گوهر»، در سال ۱۳۴۵ منتشر شد. کتاب «نگار زن» در سال ۱۳۵۲ چاپ شد که شامل تصاویر و رباعی‌هایی دربارهٔ زنان ایرانی است. «دیوان توران» نیز در سال ۱۳۷۹ منتشر گردید و شامل مجموعه‌ای از اشعار اوست.
روحش شاد و یادش گرامی باد