محمد اسماعیلی

محمد اسماعیلی (۴ شهریور ۱۳۱۳ – ۲۲ مرداد ۱۴۰۲) یکی از چهره‌های برجسته و تأثیرگذار در عرصه موسیقی ایرانی و نوازندگی تنبک بود. او با نواختن سازش، نه تنها دل‌ها را به وجد می‌آورد، بلکه فرهنگ و هنر ایران را به جهانیان معرفی می‌کرد. زندگی و فعالیت‌های هنری او، داستانی از عشق به موسیقی و تلاش برای ارتقاء هنر ایرانی است.

محمد علی اسماعیلی متین، با نام هنری محمد اسماعیلی، در تهران به دنیا آمد. او از سنین جوانی به موسیقی علاقه‌مند شد و با تشویق دایی‌هایش، مرتضی و مصطفی گرگین‌زاده، به حسین تهرانی، یکی از بزرگ‌ترین استادان تنبک، معرفی شد. این معرفی نقطه عطفی در زندگی او بود و او به زودی به یکی از نوازندگان برجسته تنبک تبدیل شد.

در سال ۱۳۳۷، محمد اسماعیلی به گروه‌های موسیقی وزارت فرهنگ و هنر پیوست و در ارکسترهای ملی به نوازندگی پرداخت. او با نواختن تنبک، به ترویج موسیقی ملی ایران پرداخت و در این راستا به کشورهای مختلف سفر کرد. او با اجرای برنامه‌های متعدد، توانست هنر ایرانی را به گوش جهانیان برساند و به عنوان یک سفیر فرهنگی شناخته شود.

از سال ۱۳۴۳، محمد اسماعیلی به تدریس در هنرستان موسیقی ملی پرداخت و در سال ۱۳۴۵ سرپرستی گروه تنبک وزارت فرهنگ و هنر را بر عهده گرفت. او با شیوه نوازندگی خاص خود، که برگرفته از استاد حسین تهرانی بود، به آموزش نسل‌های جدید موسیقی‌دانان پرداخت و تأثیر عمیقی بر روی آن‌ها گذاشت.

یکی از ویژگی‌های بارز محمد اسماعیلی، توانایی او در تکنوازی و همکاری با دیگر نوازندگان بود. او در دهه ۶۰ به سرپرستی فرامرز پایور، گروه اساتید موسیقی ایران را تشکیل داد و با هنرمندانی چون جلیل شهناز، علی‌اصغر بهاری و محمد موسوی همکاری کرد. این گروه با سفر به کشورهای مختلف، به معرفی موسیقی ایرانی پرداخت و آثار ماندگاری را خلق کرد.

محمد اسماعیلی همچنین دارای مدرک درجه یک هنری، معادل دکترا بود و حدود ۱۵ قطعه فانتزی بر اساس ریتم‌های ایرانی تنظیم کرده است. یکی از معروف‌ترین آثار او، قطعه‌ای به نام «رونما» است که نشان‌دهنده خلاقیت و نوآوری او در موسیقی است.

مراسم نکوداشت محمد اسماعیلی در تاریخ ۹ آذر ۱۳۹۶ با حضور جمعی از هنرمندان در تالار وحدت تهران برگزار شد. در این مراسم، از تلاش‌های او در حوزه موسیقی ایرانی و تنبک نوازی قدردانی شد و لحظات زیبایی از فعالیت‌های هنری او به نمایش درآمد.

محمد اسماعیلی در ۲۲ مرداد ۱۴۰۲، پس از یک دوره بیماری، دارفانی را وداع گفت. او با نواختن تنبک و خلق آثار ماندگار، یاد و خاطره‌اش را در دل‌ها زنده نگه خواهد داشت. فرزندان او، به ویژه مجید اسماعیلی، که خود نوازنده‌ای برجسته است، ادامه‌دهنده راه پدر در عرصه موسیقی خواهند بود.

محمد اسماعیلی نه تنها یک نوازنده، بلکه یک معلم و یک هنرمند واقعی بود که با عشق و علاقه به موسیقی، زندگی خود را وقف ارتقاء هنر ایرانی کرد. یاد او همیشه در دل‌های ما زنده خواهد ماند و آثارش به عنوان گنجینه‌ای از فرهنگ و هنر ایران، نسل‌های آینده را نیز تحت تأثیر قرار خواهد داد.

روحش شاد و یادش گرامی باد