میرشمس‌الدّین ادیب‌سلطانی

میرشمس‌الدین ادیب‌سلطانی (۲۱ اردیبهشت ۱۳۱۰ – ۲۰ مهر ۱۴۰۲) یکی از چهره‌های برجسته و فرهیخته‌ی ایران بود که در عرصه‌های پزشکی، ترجمه، نویسندگی و فلسفه‌پژوهی تأثیرات عمیقی بر جای گذاشت. او با تسلط بر زبان‌های مختلف و آشنایی با فرهنگ‌های گوناگون، به عنوان یک مترجم و نویسنده‌ی برجسته شناخته می‌شد و آثارش در زمینه‌های فلسفی و ادبی به زبان فارسی، به غنای ادبیات فارسی افزوده است.

زندگی ادیب‌سلطانی از همان ابتدا با عشق به علم و دانش آغاز شد. او در خانواده‌ای اهل ادب و فرهنگ به دنیا آمد و از کودکی به یادگیری زبان‌های مختلف پرداخت. تسلط او بر زبان‌های فرانسوی، انگلیسی، آلمانی و حتی زبان‌های باستانی ایرانی، نشان‌دهنده‌ی علاقه و استعداد او در این زمینه‌ها بود. او در دوران تحصیل خود در دانشگاه تهران، دکترای پزشکی را دریافت کرد و به تدریس زبان انگلیسی و فعالیت‌های فرهنگی مشغول شد.

ادیب‌سلطانی نه تنها به عنوان یک پزشک، بلکه به عنوان یک فیلسوف و زبان‌شناس نیز شناخته می‌شد. او با ترجمه‌ی آثار مهمی از متفکران بزرگ غربی، مانند ارسطو، کانت و ویتگنشتاین، به غنای فلسفه‌ی ایرانی کمک کرد. روش خاص او در ترجمه، که بر پایه‌ی استفاده از واژگان فارسی و ریشه‌های کهن این زبان بود، به او این امکان را داد که مفاهیم پیچیده‌ی فلسفی را به زبان فارسی منتقل کند.

او در طول زندگی‌اش به عنوان یک معمار الفبای فارسی شناخته می‌شد و تلاش‌هایش در زمینه‌ی ساختار الفبای فارسی و خط آن، تأثیرات عمیقی بر آموزش و پرورش زبان فارسی داشت. ادیب‌سلطانی با تألیفات و ترجمه‌هایش، به ترویج زبان فارسی و حفظ هویت فرهنگی آن کمک کرد و به عنوان یک الگو برای نسل‌های آینده باقی ماند.

در روز ۲۰ مهر ۱۴۰۲، این فرهیخته‌ی بزرگ در تهران درگذشت و پیکر او در قطعه‌ی نام‌آوران بهشت زهرا به خاک سپرده شد. یاد و نام او همواره در دل فرهنگ‌دوستان و علاقه‌مندان به زبان و ادبیات فارسی زنده خواهد ماند. میر شمس‌الدین ادیب‌سلطانی، با اندیشه‌های عمیق و تلاش‌های بی‌وقفه‌اش، به عنوان یک نماد از عشق به علم و فرهنگ در تاریخ ایران باقی خواهد ماند. یادش گرامی باد.